Mijn trouwe volgers zal het niet ontgaan zijn dat ik me de afgelopen tijd niet verveeld heb. Vandaar dat ik nu qua blogmateriaal even een inhaalshagje maak, geen quick fix, maar aandacht voor een onderwerp wat mij echt na aan het hart gaat. Ik ben absoluut geen die hard-feminist, maar het valt mij steeds weer op dat de noodzaak er nog zo is om te blijven hameren op bepaalde principes waar ik echt vanuit de grond van mijn hart voor sta zonder mijn paarse tuinpak van zolder te halen overigens. Ik ben eerder een lipstick feminist met een heilig standpunt: Do good and look good.

Het kan overigens ook redelijk vermakelijk zijn, zeker als je als interimmer een beetje met een afstand en een humoristische blik de arena kunt aanschouwen. Want ik weet dat het voor mij tijdelijk is, maar nog steeds zie ik het dus tot mijn grote verbazing gebeuren: het grote testosterongevecht op de apenrots. Waar de mannetjes hun best doen het beste plekje, bij voorkeur bovenaan, te bemachtigen. Overigens niet geheel gehinderd door enige vorm van zelfkennis en gezegend met een redelijk blinde arrogantie, maar ach wat is er nieuw aan de horizon. Want je gaat je toch zeker niet afvragen of alles wat je de hele dag door vindt en luidruchtig ventileert ook enige relevantie heeft?” Nee joh, jij hebt wat te melden, dus iedereen moet luisteren, anders krijgen ze er van langs”.

Ik hoop voor je dat dit beeld onbekend is, maar ik vrees dat ook jij je portie Bokito zonder zelfvertrouwen wel hebt gehad in je leven. Want dat is misschien nog wel het meest trieste: dit gedrag komt meestal niet voort uit volle overtuiging en kennis van zaken, maar eerder vanuit de illusie met dit gedrag een groot gebrek aan zelfvertrouwen te keren vanuit de zoektocht naar bevestiging van anderen. Daarom slaat Bokito de hele dag om zich heen om zijn plekje op de apenrots te verdedigen, desnoods ten koste van anderen. Het mag duidelijk zijn dat het al helemaal niet de bedoeling is dat “vrouwtjes” hun mond opendoen. Want qua rangorde ( onderkant van de voedselketen ) moeten die al gewoon blij zijn dat ze gedoogd worden in de buurt van het bureau van Bokito.

Ik denk dan altijd maar in beginsel: “Joh, weet je wat, bewaar dat lekker voor thuis en laat mij met rust”. Want de eerste kerel waarvoor ik mijn mond ga houden, moet serieus nog geboren worden. Gevormd en geprezen door een directeur die altijd zei: “Ik heb niets aan Ja-knikkers, daar win ik namelijk de wedstrijd niet mee”, lijkt me die verwachting simpelweg vrij kansloos. Het zal overigens ook geen verrassing zijn dat de ega van Bokito al lang en breed het thuisfront heeft verlaten en dat ook niemand zich daar over verbaast. Maar denk niet dat Bokito zich realiseert waarom hij daar helemaal alleen op de punt van de apenrots zit. Niet omdat hij zo goed is in ieder geval, al denkt hij dat, maar triest genoeg luistert er simpelweg niemand meer. Iedereen haakt af en parkeert hem in de gedoogzone, onder het mom “Ik heb wel wat beters te doen, zonde van de energie en tijd.”

Alsof dit al niet triest genoeg is, worden dit soort types een soort van blinde vlek in een organisatie, omdat het te veel energie kost er wat aan te doen, laat iedereen het achter zich. Maar wat nog pijnlijker is, is dat gaandeweg aan de lopende band mensen worden geschoffeerd en beschadigd onder de noemer van hart voor de zaak en dit soort types denken dat dat normaal is. En dat moet stoppen wat mij betreft. Het moment dat collega’s en met name vrouwen worden beschadigd om je eigen ego op te poetsen, ga je bij mij over een onacceptabele grens. Dat is ook precies het punt waar wij dames trouwens voor elkaar moeten gaan staan, want als we het spoor van de white boys als brave schapen blijven volgen, komen we precies nergens.

Daarom bij deze de oproep, of maak er een noodkreet van voor zover je deze boodschap binnen voelt komen: Laten we meer met elkaar verbinden en voor elkaar staan, ladies. Dat is sisterhood en juist dat waar wij van mannen kunnen leren: Want witte mannen kiezen witte mannen, al eeuwenlang. Laten we zeker gebruik maken van de kernkwaliteiten van de seksen, dat waar mannen goed in zijn en waar vrouwen in uitblinken. Als dat vanuit respect voor elkaar samenkomt, banen we fantastische, nieuwe paden! Maar daarin zullen we onze plek echt samen moeten claimen en ons niet door een grote aap die volledig de weg kwijt is de les laten lezen. Op naar #sisterhood2023 dus, hell yes!

Tot slot inspireer ik graag met deze film op Netflix waar een dappere jonge dame uit NYC zich een weg knokt naar het door witte oudere mannen gedomineerde Congres, ondanks dat alle feiten tegen haar pleiten: 28 lentes jong, vrouw en Latina uit een arbeidersgezin. Laat je inspireren door Alexandria Ocasio Cortez. Hierbij de trailer, full story op Netflix en Youtube….Enjoy!