Wat waren we verbolgen een jaar geleden. Volledig bewust van het feit dat we te ver waren gegaan. Dat we de wereld hadden uitgeput puur en alleen voor eigen gewin. Het moest echt anders, want Moeder Aarde sloeg keihard terug met een nietsontziend dodelijk virus dat geen onderscheid maakte op wat voor grond dan ook.
Er moest een eind komen aan overconsumptie, aan de manier waarop we leefden, zonder echt bewust na te denken over hoe we in het leven stonden. Beter eten, zo dichtbij mogelijk recht van het land, puur en natuurlijk zoals het door de natuur bedoeld was. Minder vlees, zeker in productie, want we exporteren meer dan we zelf kunnen opeten en het sloopt de natuur. Stoppen met al die zaken waarin we doorslaan de afgelopen tijd. Te lang al, veel te lang.
Ik kan hierin nog wel even doorgaan, maar dan wordt het wel een hele saaie blog. Het gaat vooral even om het beeld en het gevoel waar we vandaan komen in deze bizarre situatie. Hoe we werden geconfronteerd met een leeggezogen zorg en platgeslagen onderwijs. Juist in tijden van deze crisis werd dit heel pijnlijk duidelijk. In het begin gingen we er allemaal met goede moed tegenaan om gezamenlijk het virus het hoofd te bieden. Met de wil dat het in de toekomst echt anders moest.
Helaas onder de bezielende leiding van een zwabberend overheidsbeleid, onder leiding van dezelfde arrogante zielen die ons in deze situatie hebben gebracht, zagen we langzaam de kracht uit het volk wegebben. En daar ging het mis, want de een denkt inmiddels nog meer recht te hebben op bepaalde zaken dan de ander en zijn we blijkbaar weer volledig terug bij af. De regels gelden voor iedereen, maar niet voor mij, want ik heb mijn vrijheid en extraatjes echt nodig.
Ik ben benieuwd hoe dat er met het oog op de Verkiezingen er uit gaat zien. Dat we werkelijk als blinde paarden weer kiezen voor die partijen die dit land de afgelopen jaren volledig hebben uitgehold en vitale sectoren hebben leeg gezogen met bezuinigingen. Onderbezetting in de zorg ten behoeve van een dikke managementlaag, te weinig slecht betaalde leraren in het onderwijs maar ondertussen verdienen de bloedjes natuurlijk wel het allerbeste.
En zo kan ik nog wel even doorgaan, want het klimaat en wanorde in de agrarische sector hebben we het nog niet eens over gehad. Dat maakt ook niet uit blijkbaar als we maar weer zo snel mogelijk het terras op kunnen, naar een festival en op vakantie. Precies waar het vorig jaar zomer mis ging onder de bezielende leiding van onze regering.
Blijkbaar zijn we de gemoedstoestand van het begin van deze crisis helemaal vergeten, vandaar even deze reminder. Dat het anders moet, hoe dan ook, want zo kan het niet langer, echt niet. Voor de goede orde: Ik ben niet boos, wel teleurgesteld. Dus denk na mensen, denk na, niet alleen aan jezelf maar ook aan anderen: Voor een vrij en sociaal Nederland waar voor iedereen plaats is.